Και εσύ τον κοιτάς σαν χαζός, φεύγει και εσύ μένεις πίσω. Γιατί; Γιατί δεν ξέρεις ούτε εσύ ο ίδιος.
Τα πόδια βαριά, το μυαλό θαμπό, κάτι συμβαίνει, κάτι γίνεται αλλά εσύ δεν μπορείς να το εντοπίσεις...
Σέρνεις τα πόδια σου προσπαθώντας να διασχίσεις αυτή την ψυχολογική σαχάρα που έχεις βρεθεί.
Οι δυνάμεις σου κάθε μέρα και λιγότερες, μια αναθεματισμένη όαση δεν υπάρχει πουθενά;
Μια συνεχής αλλαγή από την καυτή ημέρα στην παγερή νύχτα και εσύ εκεί να αντιστέκεσαι στο διαφαινόμενο τέλος.
Τρελαίνομαι...